Το μεγάλο μυστικό που έκρυβε μέσα της... Κατερίνα Καινούργιου: Μιλά πρώτη φορά για το ατύχημα του πατέρα της

Μιλώντας αρχικά για το ατύχημα του πατέρα της και το μάθημα ζωής που πήρε, η Κατερίνα Καινούργιου εξομολογήθηκε: “Eίναι κάτι που αφορά τον πατέρα μου και σέβομαι την επιθυμία του να μην αναφέρομαι σε λεπτομέρειες σχετικά με αυτό, αλλά ήταν ένα γεγονός που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή μας. Ήμουν 6 χρόνων όταν συνέβη και πάντα λέω “δόξα τω Θεώ” που ο πατέρας μου δεν χάθηκε εκείνο το βράδυ. Ήταν αργά, γυρνούσαν από κάποια έξοδο με τη μαμά μου, ο δρόμος γλιστρούσε και έπαθαν ένα πολύ σοβαρό αυτοκινητικό. Χτύπησαν και οι δύο, η μαμά μου όχι τόσο σοβαρά όσο ο μπαμπάς μου. Ήμασταν με τον παππού όταν χτύπησε το τηλέφωνο και του είπαν πως ο μπαμπάς χτύπησε πολύ σοβαρά. Από την αρχή, ο παππούς μάς είπε πως είχε συμβεί κάτι σοβαρό και περιμέναμε να δούμε πώς θα πάει ο μπαμπάς, δεν μας το έκρυψαν. Μας προετοίμασαν. Ήταν μόλις 33 χρόνων και ύστερα από εκείνο το βράδυ άλλαξε όλη του η ζωή. Όμως προσπάθησε μετά από αυτό που συνέβη να προχωρήσει δυναμικά, όπως και έκανε, να μη μας κάνει ποτέ να τον λυπηθούμε.

 

Όταν πια τον είδαμε μετά το ατύχημα, ήταν πολύ καθησυχαστικός. Μας έλεγε “Θα πάνε όλα καλά, θα ξανασταθώ στα πόδια μου και θα είμαι δυνατός. Να λέμε ‘δόξα τω θεώ’ που είμαι εδώ”. Δυσκολεύεται κινητικά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είναι τόσο δυνατός χαρακτήρας, που δεν τον κράτησε πίσω πουθενά. Αυτό που με έμαθε ο μπαμπάς μου είναι πως όλα στη ζωή μας είναι στιγμές και μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Γι’ αυτό δεν στενοχωριέμαι εύκολα. Όταν είσαι στα πόδια σου, περπατάς, τρέχεις, αναπνέεις, πρέπει να αντλείς ευτυχία από αυτό”.

 

Η εποχή που κλείστηκε στον εαυτό της

 

“Πέρασα μια φάση που δεν ένιωθα αποδεκτή. Παρόλο που είχα περάσει σε μια καλή σχολή, που είχα μια σχετικά άνετη ζωή, είχα περάσει διάφορα ψυχολογικά, είχα και πολλά θέματα με τα ορμονικά μου. Δεν μπορώ να σου πω πως πέρασα μια φάση κατάθλιψης, αλλά είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου και είχα χειριστεί πολλά πράγματα λάθος. Έχω κάνει πράγματα που σήμερα δεν θα τα επέτρεπα στον εαυτό μου. Όλο αυτό είχε συνδυαστεί και με μια ερωτική απογοήτευση, αλλά περισσότερο δημιουργούσα μόνη μου εντάσεις.

 

Ήμουν drama queen. Μπορεί να έβλεπα πως μια κατάσταση είναι τελειωμένη, αλλά επέμενα σε αυτή και προκαλούσα τη θλίψη μόνη μου. Ζούσα μέσα από αυτό για να φτιάξω τη δική μου ιστορία και όλο αυτό ήταν τρελό. Ευτυχώς, δούλευα από τα 18 μου και η δουλειά ήταν εργασιοθεραπεία. Λένε πως αυτός ο χώρος αμαυρώνει τους ανθρώπους, αλλά στη δική μου περίπτωση νομίζω πως με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ίσως γιατί από το σπίτι μου με έχουν μάθει να αγαπώ τους γύρω μου. Και να διεκδικώ κάτι καλό χωρίς να σημαίνει αυτό κάτι κακό για τους άλλους”.