Rocky Horror Show @ Rex: Κολακευτικά σχόλια για το θεατρικό εγχείρημα του Κωνσταντίνου Ρήγου.

• 24/10/2014 - ΘΕΑΤΡΟ
• |

Αυτό που έχω να πω είναι ότι το θεατρικό έργο σ αυτό τον ιστορικό χώρο αξίζει να το δεις. Αξίζει να κλείσεις ένα εισιτήριο και να πας οικογενειακά να δεις από κοντά ένα υπερθέαμα με αγαπημένους καλλιτέχνες που έχουν καθοδηγηθεί από ένας άνθρωπο που για εμένα είναι από τους κορυφαίους στο είδος του. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης, χορογράφος και ΄τελειομανής. Και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει και τον ίδιο.

«Rocky Horror Show» στο διαμορφωμένο κατάλληλα χώρο, στο REX, με είσοδο σε μπαρ και δυνατή μουσική. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη και μάλιστα ευχάριστη, γιατί όλα τα παιδιά στην είσοδο και στο μπαρ, εκτός από εξυπηρέτηση, σου προσφέρουν και τέτοια διάθεση, που αμέσως νιώθεις τόσο οικεία, τόσο χαλαρός, τόσο έτοιμος να μπεις σε ένα ταξίδι μυστηρίου και αισθήσεων, στο ίδιο μονοπάτι που έχει βαδίσει πριν από σένα για σένα, εδώ και δεκαετίες, το πιο cult rock 'n' roll μιούζικαλ.

Ένα έργο γραμμένο στις αρχές του '70 από τον Richard o’ Brien, ο οποίος τόλμησε και συνέθεσε μια παρωδία παίρνοντας στοιχεία κλασικών και β' διαλογής ταινιών τρόμου και μετέτρεψε σε μιούζικαλ όλη του την έμπνευση, φαντασία, δημιουργικότητα, ταλέντο ή οτιδήποτε άλλο που τόσα χρόνια μετά, ακόμη και σήμερα, ξεπερνά το ''τίποτα δεν μαθαίνεται, δεν αγοράζεται... απλά κερδίζεται''.

Κωνσταντίνος Ρήγος

έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταδίδει τόσο έντονα, ξεχωριστά και γεμάτα αξίες και συναισθήματα σ' αυτό που αντικρίζεις. Ενώ νιώθεις μέρος της υψηλής νοημοσύνης του, αφού υποτίθεται απευθύνεται σε σένα που το παρακολουθείς, ταυτόχρονα είναι επιεικής μαζί σου, αναλύοντας το καθετί με τέτοιο τρόπο, σαν να σου επιβάλλει την τάξη λατρεύοντας το χάος. Σε προσελκύει με το δικό του ύφος, που δεν αντιγράφει, δεν μιμείται, απλά προσαρμόζει ιδέες και σε αναγκάζει να ανταποκριθείς σε ένα ερωτικό κάλεσμα άνευ προηγουμένου με αποτέλεσμα να αντλείς μέσα από 'κείνον σκέψεις και προβληματισμό και να νιώθεις πως η μοναδικότητα που τον διακρίνει, τελικά είναι συνοδοιπόρος της πνευματικής σου ανύψωσης.

Ο ίδιος έχει αναλάβει εκτός από την σκηνοθεσία, την χορογραφία και την σκηνογραφία με βοηθούς σκηνοθέτη τον Άγγελο Παναγόπουλο και την Έλενα Σκουλά, βοηθό χορογράφου την Μαρκέλα Μανωλιάδη, συνεργάτη σκηνογράφο τον Ζήση Παπαμίχο και κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη. Θα χαρακτηρίσω εντυπωσιακό τον φωτισμό των Σάκη Μπιρμπίλη και Γιώργου Φωκιανού γιατί, παρά το νταρκ ύφος της παράστασης, σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση του Δήμου Αναστασιάδη και την διεύθυνση ορχήστρας του Κώστα Γκαγκαστάθη, σου άφηνε την αίσθηση πως όλο αυτό είχε απίστευτη λάμψη και μια μυστηριώδη ισχυρή δύναμη. Μαζί του στο πιάνο και στα keyboards ο Μιχαήλ Ασίκης, στο σαξόφωνο ο Ιωάννης Ανδακάκος, στην ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα ο Φώτης Παπαθεοδώρου και στα τύμπανα ο Εμμανουήλ Τόμπρος.